زعفران؛ نفس کهن ایران در چرخۀ نوین دانش

پنجم آبان ماه، روز ملی زعفران است؛ روزی که در آن «زعفرانِ ایرانی؛ دانش، فرهنگ، غرورِ ملی» معنا می‌یابد و روزی برای پاس داشت طلای سرخی که نه تنها یک ادویه بلکه یک داستان زنده است. این داستان، با نفس کشیدن در سحرگاهانِ دشت های خراسان بزرگ آغاز میشود. با دستانی که با حرمت، شکوفۀ بنفش را میچیند و با امیدی کهنه، سرخی جانفزایش را جدا میکند. اینجا، زعفران تنها یک زراعت نیست؛ بلکه یک میراث نامحسوس نیز هست. میراثی از صبر، از سحرخیزی، از آیینه کاری و از عشقی که نسل به نسل، در جان خاک و مردم این سرزمین جاری شده است.

اما این داستان اکنون در آستانۀ فصلی تازه و رسیدن به افق‌های نو قرار دارد. و این مسیر، امروزه سرانجامی ندارد مگر «از دانشگاه تا سفرۀ ایران»؛ تا زعفران، «غرور ملی» ما شود.

ما در مرکز علمی-کاربردی زعفران “سحرخیز”، باور داریم که این میراث گرانبها، نیازمند زبان امروز است. ما پلی هستیم بین خِرَدِ کهنِ کشاورزِ سحرخیز و دانش نوین جهان. مرکز علمی‌کاربردی زعفران سحرخیز با باور به رسالت خود در تبدیل دانش بومی به فناوری جهانی، می‌کوشد تا دانشجویان، پژوهشگران و کشاورزان نوآور را در کنار هم بنشاند؛ تا آینده‌ای بسازد که در آن، «زعفران ایرانی» نه تنها محصولی اقتصادی، بلکه زبان هویت ملی، سرمایه فرهنگی و الهام‌بخش نسل آینده باشد.

ما دانشگاهیان سحرخیزی در این روز فرخنده، با غرور می‌گوییم:
ما وارثان خاک زعفرانیم،
و نگهبانان دانشی که از دل آن می‌روید.

مأموریت ما این است:
ما این نفس کهن را در آزمایشگاه هایمان تحلیل میکنیم، در بسته بندی هایمان هنرنمایی میکنیم، در بازارهای جهانی به نمایش میگذاریم و در قالب کسب وکارهای نوپا، به نسل جوان هدیه می دهیم. ما زعفران را از یک محصول کشاورزی محض، به یک ثروت دانش بنیان تبدیل میکنیم. ما «دانش را می‌کاریم، آینده را درو می‌کنیم و غرور را می چینیم » و بر این باوریم که زعفران، نه یک کالا، که «میراث ماندگار ایران» است. زعفران، برای ما «سرچشمهٔ هویت» و نماد «طعمِ ملی» است. و در این مسیر، «دانشگاه و مزرعه» شریکانی هستند در آفرینش «شکوه زعفران ایرانی». ما بر این باوریم که راه پیشرفت زعفران، گذر «از خرد دانشگاه تا شکوه مزرعه» است.

و ما در این مسیر، تنها نیستیم؛
همراهی شما کشاورزان، پژوهشگران، دانشجویان و دلبستگان به این میراث سرخ، سرمایۀ اصلی ماست. از همۀ فرزندان این سرزمین، به ویژه نخبگان، دانشجویان و کارآفرینان جوان دعوت میکنیم تا به این جریان بپیوندند. بیایید با هم، این میراث نامحسوس را نه در موزه ها، که در زندگی، در اقتصاد و در آیندۀ ایران زنده نگه داریم. طلای سرخ ما، تنها در مزرعه نمی روید؛ بلکه در اندیشه های نو، در تحقیق های کاربردی و در همّت بلند شما جوانان این مرز و بوم به بار می نشیند.

با هم، «زرّینِ خاکِ مان» را به جهانیان خواهیم شناساند؛
با هم، زعفران را به «افتخار ایرانی» بدل خواهیم کرد.

پاینده ایران
 
رئیس مرکز علمی-کاربردی زعفران سحرخیز

دکتر حمیدرضا میرزایی